Ξενοδοχειο Λειβαθω

Το οικόπεδο χαρακτηρίζεται από το ήπιο ανάγλυφο, τις συστάδες με ελιές που υπάρχουν διασκορπισμένες στην επιφάνεια του και την οπτική σχέση του με την θάλασσά και τον απέναντι λόφο. Πρόθεση ήταν να μεταφερθεί η εμπειρία του τοπίου ως διαδραστικού τόπου απόλαυσης και διαμονής με την ταυτόχρονη χωρική και τυπολογική επίλυση της σχέσης ιδιωτικού και κοινοχρήστου που χαρακτηρίζει ένα ξενοδοχείο.

Εισάγεται ένα σύστημα περιορισμών με την μορφή πέτρινων αναλημματικών  τοίχων που διακόπτουν την συνέχεια του φυσικού τοπίου με σκοπό να θέσουν όρια ιδιωτικότητας στους χρήστες του ξενοδοχείου. Το σύστημα χαρακτηρίζεται από δύο τύπους τοίχων-ορίων

α. Ο τοίχος διέλευσης, ακολουθεί τις υψομετρικές καμπύλες του οικοπέδου, αποφεύγει τα υπάρχοντα δέντρα, οριοθετεί τις κινήσεις και καθορίζει τις προσβάσεις στα διαμερίσματα. Αποτελεί παράλληλα την πρωταρχική προσπάθεια διαχείρισης του χώρου με τεχνητά μέσα διατηρώντας στενή σχέση με το υφιστάμενο ανάγλυφο. Το υλικό του εδάφους (πέτρα) αναδιοργανώνεται σε γραμμικούς σχηματισμούς που ελίσσονται ανάμεσα στις υπάρχουσες συστάδες πρασίνου και δημιουργούν ανεπαίσθητες αλλά αναγκαίες ρήξεις με το φυσικό περιβάλλον.

β. Ο κάθετος τοίχος, πολλαπλασιαζόμενος αντιστοιχεί τμήμα του τοπίου σε κάθε δωμάτιο διασφαλίζοντας την ιδιωτικότητα στους ενοίκους. Η σχέση φυσικού περιβάλλοντος και χρήστη ενισχύεται με την δημιουργία προστατευμένων πίσω αυλών (συγκροτήματα s1,s2,s3) και την ισόγεια διάταξη της πλειονότητας των διαμερισμάτων.

Η στέγαση των παραπάνω πραγματοποιείται διαμέσου της πτυχωτής κατασκευής από οπλισμένο σκυρόδεμα που σχετίζεται περισσότερο με το φυσικό ανάγλυφο και λιγότερο με παραδοσιακές επιλύσεις επικλινών στεγάσεων. Δανείζεται τη μορφή της από την ανάλυση της γεωμετρίας του τοπίου (γεωδαιτικά τρίγωνα) και τις πτυχώσεις που εμφανίζονται από την μη ομαλότητα της επιφάνειας του εδάφους. Η πτυχωτή στέγη ακολουθεί την γραμμική ανάπτυξη των αναλληματικών τοίχων (συγκροτήματα διαμερισμάτων s1, s2, s3) δημιουργώντας παράλληλα περιορισμένες αλλά προνομιούχες χωρικές εξάρσεις.

Το σύστημα μεταβάλλεται χωρικά στην περίπτωση του κτηρίου κοινοχρήστων όπου το συλλογικό επιβάλλεται του ιδιωτικού με αποτέλεσμα το συνθετικό λεξιλόγιο να μετατοπίζεται σε ηπιότερες συνδέσεις χώρων απαλλαγμένων από το στοιχείο της επανάληψης και της απομόνωσης (το ρήγμα ατονεί και ο χώρος εγγράφεται στο κέλυφος), που δίνουν έμφαση στην  αμεσότητα με τον υπαίθριο χώρο.