Αποκατασταση Αιθουσας Συναυλιων στο Ωδειο Αθηνων

Το Ωδείο Αθηνών αποτελεί θραύσμα του ευρύτερου οράματος του Πνευματικού Κέντρου Αθηνών, της σύνθεσης που ο Ιωάννης Δεσποτόπουλος επεξεργαζόταν επί 16 χρόνια και από την οποία δεν αποκρυσταλλώθηκε παρά μόνον αυτό. Η αίθουσα συναυλιών του ορόφου δεν ολοκληρώθηκε σύμφωνα με τα σχέδιά του. Αποτελεί, όμως, οργανικό μέρος του Ωδείου εδώ και σαράντα χρόνια. Η προοδευτική φθορά του χρόνου, οι προσθετικές επεμβάσεις σε επίπεδο επίπλωσης και διακόσμησης και η ανολοκλήρωτη κατάσταση του μηχανολογικού εξοπλισμού επέβαλαν την αποκατάσταση, η οποία απαιτήθηκε περαιτέρω και από την πρόθεση να αναπτυχθεί μια πιο εξωστρεφής δραστηριότητα. Ο κύριος στόχος της αποκατάστασης ήταν να επαναφέρει τη λαμπρότητα της δομής της αίθουσας, απομακρύνοντας τις άστοχες επεμβάσεις μισού αιώνα. 

Η έρευνα των σχεδίων εκτελέσεως των πλαϊνών της ορίων αποκάλυψε μια λαμπρή σύνθεση ακουστικών πανέλων. Το γεγονός ότι οι δύο μακρές πλευρές είναι διαφορετικές, δεδομένου ότι η μία δέχεται την κυρία είσοδο, οδήγησε τον Δεσποτόπουλο σε διαφορετική διάταξη των ακουστικών πανέλων, ιδιαίτερα εμφανή στο σημείο της επαφής με την εγκάρσια δοκό. 

Η μετατροπή της αίθουσας σε ένα σύγχρονο χώρο μουσικής επέβαλε την προσαρμογή της εικαστικής αυτής σύνθεσης στις τρέχουσες ακουστικές απαιτήσεις. Τα πανέλα έπρεπε ταυτόχρονα να ανταποκριθούν σε προδιαγραφές ηχητικής ανάκλασης, ηχητικής απορρόφησης και ηχητικής διάχυσης. Οι προσαρμογές ήταν απαραίτητες, με προσπάθεια να μην προδοθεί το πνεύμα του συνόλου. 

Η επανάχρηση ενός διαυγούς αποσπάσματος ενός εμβληματικού κτηρίου του ελληνικού μοντερνισμού επεζήτησε την ταυτόχρονη συνέργεια προσεκτικής αποκατάστασης και προσαρμοσμένης επανάχρησης. Καμία από αυτές τις δύο έννοιες δεν θα πλησίαζε σε ένα έγκυρο χωρικό αποτέλεσμα χωρίς τα αρχικά σχέδια του Ιωάννη Δεσποτόπουλου.