Κατοικια στη Νοτιοανατολικη Κρητη

Θεμέλιο και έδαφος του εαυτού, αρχή της ζωής, πατρίδα της παιδικής ηλικίας το σπίτι. Το σπίτι, που είναι εικόνα και ομοίωση του ανθρώπου που το έκτισε, αναδιπλώνεται προς τα έξω και ξανοίγεται προς τα μέσα, με αποτέλεσμα να πιστεύεις πως εξωτερικά τμήματά του λειτουργούν έστω και ακαθόριστα ως εσωτερικοί χώροι, αυλές, και τα εσωτερικά του τμήματα ως προεκτάσεις του έξω κόσμου. Δεν είναι ένα φιλοσοφικό εύρημα αλλά μια σύνοψη των καθορισμένων, ακαθορίστων, ίσως και ακατανόητων συμβάντων της ζωής.

Η εν λόγω κατοικία βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα της Κρήτης, στην ευρύτερη περιοχή της Μονής Καψά, σε μικρό ύψωμα αγναντεύει τη θάλασσα του Λιβυκού πελάγους. Το σπίτι αναπτύσσεται και οργανώνεται στο σχήμα ενός δρόμου μήκους 45m και πλάτους 7,5m.

Έχει εμβαδόν 280m2 και εκτείνεται παράλληλα με την ακτογραμμή.

Η πρόταση στοχεύει στη δημιουργία τόπων και εσωτερικών τοπίων, στη γνωριμία και οικείωση του κόσμου της κατοικίας με το βραχώδες περιβάλλον της περιοχής.

Η παραβίαση της γεωμετρίας και η έξοδος προς το τοπίο σκοπεύουν στην έκθεση του ενοίκου αλλά και στην εξοικείωσή του με τον τόπο, παράλληλα όμως και στη δημιουργία χωρικών συμβάντων με διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Οι χώροι διημέρευσης καταλαμβάνουν το πλάτος του δρόμου με την εξαίρεση δυο χώρων διαφυγής. Ο χώρος της εστίας βρίσκεται ελαφρά υποβιβασμένος και γειτνιάζει με μικρή εσωτερική αυλή.

Η διαμονή διαφοροποιείται με μικρή γεωμετρική απόκλιση. Δυο μικρές αυλές στοχεύουν στη δημιουργία εσωτερικού φωτός. Ο χώρος του ζευγαριού βρίσκεται ένθετος μεταξύ ενός περιφραγμένου συμβολικού κήπου και μικρής ανοικτής κολυμβητικής δεξαμενής εντός του σώματος του κτηρίου.

Οι κόλποι και οι εγκοπές, τα ανοίγματα, τα τοιχία και τα κενά προστατεύουν, διαφυλάσσουν, ενθαρρύνουν, φιλοξενούν ανθρώπους, γεγονότα του καθημερινού βίου και την ανερχόμενη θαλάσσια αύρα της μεσογείου.