Μνημειο Ολοκαυτωματος Atlantic City Boardwalk

Η ζωή είναι μια σκιά που περνά, λένε οι Γραφές. Η σκιά ενός πύργου ή ενός δένδρου; Η σκιά που αντέχει στον χρόνο; Όχι σαν τη σκιά ενός πουλιού που πετά, περνά από τα μάτια μας, και δεν απομένει ούτε το πουλί, ούτε η σκιά. 

H. Polano, ‘The Talmud: Selections’, 1876 

Δεν υπάρχουν παλιά και νέα δάκρυα. Η απώλεια είναι ένα κενό, ένα τραύμα στο σώμα της πραγματικότητας. Το μνημείο αποτελείται από ένα μαρμάρινο όγκο και μια ξύλινη αποβάθρα. 

Το μεγάλο μαρμάρινο δάπεδο αιωρείται πάνω από την άμμο. Μαζεύει σκιές και αντανακλάσεις από σύννεφα, πουλιά, φώτα της πόλης και νερό της βροχής. Οι εγκοπές του επιθυμούν να καθυστερήσουν τη μετατόπιση των σκιών που γλιστρούν φεύγοντας μακριά, σκιές που αιωρούνται σαν μια μισάνοιχτη πόρτα ενός εγκαταλελειμμένου οίκου ή ενός σπιτιού που προσμένει τον Αγαπημένο. Κατά τη διάρκεια της μέρας, η έκταση των σκιών δείχνει την ένταση και την επιθυμία μας για μνήμη. Η γεωμετρία των εγκοπών παραβιάζει την κανονικότητα του πεσμένου τοίχου Κανένα μέρος του μνημείου δεν είναι ψηλότερο από το επίπεδο του παραθαλασσίου περιπάτου. Η έξοδος προς τη θάλασσα επιτυγχάνεται με την ξύλινη προβλήτα. Εκεί μπορούν να συμβαίνουν τελετές μικρής κλίμακας. Χαμηλά στην αριστερή πλευρά της υπάρχει λοξή αντανακλαστική χάλκινη επιφάνεια. Το μνημείο δεν χρησιμοποιεί καμμία σύγχρονη τεχνολογία γιατί το ίδιο δεν αναφέρεται, ούτε ανήκει στον ενεστώτα χρόνο.