Μεγαρο Μουσικης Θεσσαλονικης - Συνεδριακο και Πολιτιστικο Κεντρο

Το κτηριακό συγκρότημα του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης βρίσκεται σε εξαιρετική θέση, πάνω σε μία προβολή του παραλιακού μετώπου μέσα στη θάλασσα, με θέα από το Μικρό Έμβολο μέχρι το λιμάνι της πόλης. Αποτελείται από το προϋφιστάμενο κτήριο, το παρουσιαζόμενο νέο κτήριο και τον υπαίθριο χώρο μεταξύ των δύο κτηρίων.

Το πρόγραμμα του νέου κτηρίου (αίθουσα μουσικών εκδηλώσεων και εκδηλώσεων λόγου 500 θέσεων, συνεδριακή αίθουσα 300 θέσεων, με δυνατότητα υποδιαίρεσης σε μικρότερους συνεδριακούς χώρους, μπαρ, εστιατόριο, μουσείο μουσικών οργάνων, μουσική βιβλιοθήκη, γραφεία διοίκησης, χώροι υποδοχής, υπόγειοι χώροι στάθμευσης αυτοκινήτων) μελετήθηκε ως το λειτουργικό παραπλήρωμα του προϋφιστάμενου κτηρίου. Η μελέτη του υπαίθριου χώρου με τα εκατέρωθεν κτήρια διεκδίκησε τον προορισμό και τις πολεοδομικές σημασίες της δημόσιας πλατείας. 

Η αξιοποίηση της προνομιακής θέσης του νέου κτηρίου πάνω στη θάλασσα του Θερμαϊκού, η σχέση του με το προϋφιστάμενο Μέγαρο, η εγκατάσταση στοιχείων αστικότητας πάνω στην αδιαμόρφωτη παραλιακή ζώνη καθώς και ο εγγενώς υψηλός συμβολισμός του στην πολιτιστική και κοινωνική ζωή της πόλης, υπαγόρευσαν τις βασικές παραμέτρους του σχεδιασμού. 

Η ζητούμενη σχέση αναφοράς του νέου κτηρίου προς το προϋφιστάμενο επιλύθηκε ως «σχέση διαφοράς». Η ανάκληση ισχυρών και εύληπτων νοηματικών ζευγών (όπως: διαφάνεια / συμπαγής όγκος, ροϊκότητα, συνέχεια του χώρου / ερμητικότητα, εσωστρέφεια του χώρου, στροφή προς τη θάλασσα / στροφή προς την πόλη, μπετόν, λευκό μάρμαρο, μέταλλο, γυαλί / τοιχοποιία ανεπίχριστου τούβλου, ψυχροί χρωματικοί τόνοι του γκρί / θερμοί χρωματισμοί, κεραμιδί) αποδίδει στο κάθε κτήριο μια διακριτή αρχιτεκτονική ταυτότητα. Μάλιστα, παρά τη διαφορά μεγέθους των δύο κτηρίων, η σκόπιμη αντίστιξη των αρχιτεκτονικών χειρισμών εγκαθιστά μεταξύ των δύο μια εντατική σχέση ισότιμης παρουσίας και αμοιβαίου καθορισμού.

Η σύνθεση του νέου κτηρίου και του άμεσου αστικού τοπίου του οργανώνεται ως ένα σύστημα ευανάγνωστων γεωμετρικών στερεών. 

Το κύριο ορθογωνικό πρίσμα, όπου έχει επιλυθεί η αίθουσα και το foyer, τοποθετήθηκε κάθετα προς την γραμμή της νέας παραλίας, παράλληλα και σε ίσο πλάτος προς το υφιστάμενο κτήριο, ώστε, αφενός να εγκαθίσταται μια σχέση ισορροπίας των δύο κτηρίων πάνω στο παραλιακό μέτωπο και στην πλατεία και, αφετέρου, η εγγύτητα με το νερό να αξιοποιείται στο μέγιστο δυνατό βαθμό. 

Το ενιαίο υαλοστάσιο, που ορίζει το μέτωπο του νέου κτηρίου προς τη θέα της θάλασσας και του Ολύμπου, το βράδυ λειτουργεί ως υπερμεγέθης οθόνη που προβάλλει προς τον παραλιακό περίπατο την εσωτερική ζωή του νέου κτηρίου. 

Η αρχιτεκτονική σύνθεση ολοκληρώνεται με τις ελεύθερες υπαίθριες κλίμακες, που ελίσσονται στις εξωτερικές παρειές του κτηρίου και οδηγούν στην τελευταία στάθμη του, οργανώνοντας την καθ’ ύψος διάρθρωση των επάλληλων όγκων και την επίσκεψη των δωμάτων. Μέσω των ελεύθερων γραμμών ανάβασης το νέο κτήριο προσλαμβάνεται ως συνέχεια της παραλιακής διαδρομής, με στάσεις στις επάλληλες λότζιες. Ίσως και ως κτισμένο τοπίο με υπαίθρια σημεία επιλεγμένης θέας προς την πόλη και προς τον θαλάσσιο ορίζοντα. 

Η οργάνωση, ανάμεσα στα δύο κτήρια, μιας πλατείας υπερυψωμένης σε σχέση με τη στάθμη του παραλιακού περιπάτου, εισάγει συντακτικά  στοιχεία πολεοδομικής τάξης και ποιοτικά χαρακτηριστικά αστικότητας, που λείπουν από την ευρύτερη περιοχή. Το άνδηρο, ως δόκιμη αστική τυπολογία, υποστηρίζει το δημόσιο χαρακτήρα των δύο εκατέρωθεν κτηρίων και η Νέα, παρά θιν΄αλός, Πλατεία επισημαίνει την θέση που το Συγκρότημα του Μεγάρου Μουσικής διεκδικεί ως δημόσιος θεσμός της πολιτιστικής ζωής της πόλης.