Ιερος Ναος της Οσιας Ξενης και του Ξενου

Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες. (Ψαλμός 126,1) 

Ο τόπος της πίστης είναι άδειος από ενεστώσες έννοιες και νοήματα. Το μνημείο που δέχθηκε τον Ξένο και ξενωθέντα είναι κενό¹, η μόνη πραγματικότητα του πιστού. Ο ναός δεν είναι υποδειγματικός. Εγγράφεται ένθετος σε παραλληλόγραμμο παραβιάζοντας τη γεωμετρία του. Στις δύο αυλές του βρίσκει κανείς ανθρώπους, σκιές, αγιογραφίες, νερό και μεγάλο τμήμα ουρανού. Τα λοξά τοιχία επαναφέρουν την εσωτερική χάραξη στη γεωμετρική κανονικότητα. Ταυτόχρονα, αποκλείουν την εικόνα του περιβάλλοντος κόσμου ως εφήμερη και συγκυριακή. Κατά τη διάρκεια της μέρας, η αντιπαράθεση των δύο γεωμετριών δημιουργεί αργά μεταβαλλόμενες σκιές που συμβιώνουν με την ακινησία του αρχιτεκτονικού σώματος του ναού. Το εκκλησάκι είναι αφιερωμένο στην Οσία Ξένη. Η ιδέα του ξένου² και της φιλοξενίας του γεννήθηκε ένα μεσημέρι, τον Αύγουστο του 2009, κοιτάζοντας τους μουσουλμάνους εργάτες ενός αμπελώνα που προσεύχονταν στα κρυφά το μεσημέρι. 

1.  Μαυρόπουλος, Δημήτρης, ‘Διερχόμενοι του Ναού’, εκδ. Δόµος, Αθήνα, 2009, σελ. 343. 
2.  Καμπερίδης, Λάμπρος, ‘Δος μοι τούτον τον ξένον’, εκδ. Ινδικτος, Αθήνα 2006.