Κατοικια διακοπων στη Σαντορινη

Ο χειρισμός του ανέμου ήταν ένα από τα πρώτα ζητήματα που με απασχόλησαν. Το κέλυφος του κτηρίου διαβρώθηκε, έγινε διάτρητο, για να παγιδεύει τον αέρα και το φως, συνέχιζε όμως να προστατεύει. Σκάφθηκαν χοάνες μέσα στη μάζα του πού καταλήγουν σε στόμια σαν σχισμές. Ο αέρας καθώς εισχωρεί επιταχύνεται και κατά την έξοδο του λειτουργεί σαν προστατευτικό πέτασμα, εκτρέποντας τον άνεμο που χτυπάει επάνω του. Το σκάψιμο της μάζας - που παραπέμπει και στην τοπική τεχνική των υπόσκαφων σπιτιών - η επέμβαση, δηλαδή, από έξω προς τα μέσα βρήκε αναλογία και στην οργάνωση του χώρου. Στην ίδια μάζα υλικού δημιουργήθηκαν μικρές αυτόνομες μονάδες, ασύνδετες μεταξύ τους εσωτερικά. Πεδίο συνάντησης ενοποιητικό, ο υπαίθριος χώρος ανάμεσα στις πτέρυγες του ορόφου είναι ο τόπος κοινών δραστηριοτήτων. Ο χώρος αυτός ως κενό και τα περιμετρικά στοιχεία συνθέτουν τη μορφή, όπως τα νησιά τριγύρω στην Καλντέρα, απομεινάρια της προϊστορικής Στρογγύλης, όπως τα σπίτια στην ανασκαφή που σε προσκαλούν να ανασυνθέσεις νοητά τη μορφή τους. Μοναχικό, το κτήριο ‘κάθεται’ μ’ ένα πάτημα βαρύ έδαφος για να μη το πάρει ο άνεμος. Ένα τμήμα του, μαζί με τις γειτονικές κολόνες της βεράντας, θυμίζει και τη μορφή των γκρεμών στις παραλίες, που λες και μόλις στέκουν, αφού τη βάση τους έχει διαβρώσει το νερό. Η ασυμμετρία στη διάταξη των ανοιγμάτων ανοίγει διάλογο με τα πολυπαράθυρα στην προϊστορική πόλη. Το σχήμα τους, ακανόνιστο, σαν τυχαίο δημιούργημα μιας πολύχρονης φθοράς, αποτυπώνει την έννοια του χρόνου. Τα ίχνη της πραγματικής φθοράς που θα επιφέρει ο χρόνος στο μέλλον θα δέσουν με την αρχική μορφή, ενισχύοντας την ιδέα.