Κατοικια στην Αγια Παρασκευη

Η μελέτη επεχείρησε να ‘ελέγξει’ ορισμένες παραδοχές της αρχιτεκτονικής της κατοικίας της δεκαετίας του 1980 στην Ελλάδα, που αφορούσαν:

- τον ανελαστικό λειτουργικό καθορισμό των χώρων, ιδίως των υπνοδωματίων, μέσω της κάτοψης, που δυσχεραίνει την ικανοποίηση μελλοντικών απαιτήσεων,

- τη διάκριση δημόσιου και ιδιωτικού μέσα και έξω από το σπίτι,

- την αμέλεια αρχιτεκτονικής άρθρωσης του εσωτερικού, ιδιαίτερα όταν είναι ενιαίο, και στην άγνοια του poche.

Οι βοηθητικοί χώροι και τα υπνοδωμάτια αντιμετωπίζονται, λοιπόν, κατά τρόπον ισότιμο με τους κύριους χώρους και οι ιδιωτικοί χώροι δεν απομονώνονται πλήρως από τους δημόσιους, ενώ η διαγώνια τοποθετημένη ακολουθία των χώρων υποδοχής του ισογείου - προϊόν του δυσμενούς σχήματος του οικοπέδου και της επιθυμίας ανάπτυξης - ενώνει την πρασιά με τον ακάλυπτο, αναιρώντας την ιεράρχηση που υπονοεί η ονομασία τους.

Σχολιάζεται επίσης η εξευτελισμένη νεοπαραδοσιακή αρχιτεκτονική των τελευταίων δεκαετιών. Χρησιμοποιούνται τα δικά της μέσα, η καμπύλη και η κεκλιμένη γραμμή, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Η καμπύλη δεν εμφανίζεται στην όψη αλλά στην κάτοψη και η κεκλιμένη δεν αναφέρεται στην οριζόντια (όπως στην περίπτωση των επικλινών στεγών) αλλά στην κατακόρυφη. Με αυτό τον τρόπο η διαδικασία παραγωγής νοήματος αναβιβάζεται από την άμεση εικονογραφική παραπομπή στην επεξεργασία της μεθόδου σχεδιασμού και την επερώτηση της τεκτονικής θεμελίωσης της αρχιτεκτονικής.