Κατοικια στην Αναβυσσο

Η κατοικία αποτελεί τη θερινή διαμονή τετραμελούς οικογένειας και κτίστηκε σε λόφο πάνω από την κεντρική οδό Αθηνών – Σουνίου. Κεντρική ιδέα ήταν η δημιουργία ενός χώρου υποδοχής με απεριόριστη θέα στον Σαρωνικό. Ο στόχος υλοποιείται με την κατασκευή ενός γυάλινου στερεού που περιέχεται ανάμεσα σε δύο λεπτές πλάκες, με μεγάλο πρόβολο για προστασία από τον δυτικό ήλιο, οι οποίες στηρίζονται σε λεπτά βαμμένα μεταλλικά υποστυλώματα. Συρόμενα κουφώματα που ανοίγουν σε όλο το μήκος της πρόσοψης ελευθερώνουν εντελώς τη θέα. Με διαμορφώσεις που ενσωματώνουν πέτρινους αναλημματικούς τοίχους διαφορετικού ύψους, επιφάνειες πρασίνου, υπόστεγα και πέργκολες επιτυγχάνεται ποικιλία στους υπαίθριους χώρους. Η επιλογή και σχεδίαση των επίπλων έγινε στο ίδιο πνεύμα με τον χαρακτήρα του κτηρίου από τον αρχιτέκτονα. Τα έπιπλα είναι μεταλλικά, ελαφριά και με δέρμα.

H οικία Λαναρά έχει παρουσιαστεί σε εκθέσεις (5th International Exhibition of Architecture, Biennale di Venezia 1991, XIX Triennale Μιλάνου, 1996) και έχει συμπεριληφθεί σε λευκώματα αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα και το εξωτερικό ως κτήριο αναφοράς της μεταπολεμικής ελληνικής αρχιτεκτονικής και ως ένα από τα 757 καλύτερα κτήρια του 20ου αιώνα σύμφωνα με το 20th- Century World Architecture, The Phaidon Atlas. 'Οι απόηχοι των αμερικάνικων κατασκευών του Mies και των καλιφορνέζικων 'Case Study Houses' που επεξεργάζονταν το ζήτημα της διαφάνειας, ήταν φανεροί. Παρ’ όλα αυτά, η συγκεκριμένη επιλογή υλικών, η ελάχιστη μορφική επεξεργασία και σχέση του κτηρίου με το φυσικό του περιβάλλον παρέμεναν καθαρά ελληνικά' (Αίσωπος Γ., Σημαιοφορίδης Γ., 2002, σσ. 75-77). Ο Δ. Φιλιππίδης σχολιάζοντας κριτικά τις δημοσιεύσεις του έργου στα αρχιτεκτονικά περιοδικά της εποχής, με σκίτσα και φωτογραφίες, επισημαίνει: 'Τα σκίτσα που εφαρμόστηκαν στην Ανάβυσσο εκφράζουν την ιδανική σχέση ελληνικού τοπίου με αρχιτεκτόνημα. Όπως όλα τα γεωμορφικά κτίσματα, και αυτό εδώ δίνει την ψευδαίσθηση ότι υπήρχε πάντα σε αυτό το σημείο, δεμένο με τα 'άχρονα' στοιχεία του τοπίου. Αυτό το ουτοπικά αμόλυντο τοπίο που αποπνέει ερημιά και ειδυλλιακή ηρεμία είναι το μυθολογικό πρότυπο της ελληνικής αρχιτεκτονικής, ακόμα και της προαστιακής. Είναι μια εξιδανικευμένη παράσταση της επιστροφής σε μια σαγηνευτική φύση, όπου ο σύγχρονος αστός ξαναβρίσκει τη χαμένη του απλότητα. Εννοείται ότι η ιδέα - τύπος του Βαλσαμάκη διαθέτει ένα μορφολογικό πλούτο, που δεν θα τον βρούμε ποτέ στο αντίστοιχο πρότυπο του Α. Κωνσταντινίδη. Μια δεύτερη διαπίστωση είναι ότι αυτή η φαινομενικά στοιχειώδης Αρκαδία δεν μπορεί να είναι προσιτή στον οποιονδήποτε. Η μοναδικότητα του κτηρίου είναι και η επιβεβαίωση της αξίας του'. (Φιλιππίδης Δ., σ. 358).