Κατοικια στο Συκαμινο

Το πεδίο είναι επίμηκες, αγροτικό, ελαιόφυτο. Η γη κυριαρχεί. Πώς μπορεί η κατοικία να αποτελέσει ένα ανασήκωμα του εδάφους, να περιορισθεί σε μια στέγη; Η κατοικία είναι η στέγη της, μήκους 60m. Εισερχόμενος κανείς στη φυσική της θέση, την αντιλαμβάνεται ως γαιώδη φλοιό, με την Εύβοια στο βάθος. Μπορεί να περπατήσει επάνω της. Η στέγη γεννιέται και καταλήγει στο έδαφος, ενώ είναι φυτεμένη: ελίχρυσα, δροσάνθεμα, γκάουρες, θυμάρι. Η κάτοψή της είναι ρομβοειδής και το μέγιστο πλάτος καταλαμβάνεται από τον χώρο διημέρευσης, ενώ στις απολήξεις βρίσκονται οι χώροι ύπνου.

Η σύνθεση επιδιώκει την τεταμένη συγχώνευση της κατοικίας με το επίσης εξαιρετικά επίμηκες ιδιωτικό της πεδίο. Η αγροτική χρήση του υπαίθρου της επέβαλε τη δημιουργία ενός ακόμα επιπέδου ζωής και αποθήκευσης, καθ’ ολοκληρίαν υπόγειου, κατασκευή από οπλισμένο σκυρόδεμα, ανεπίχριστο σε οροφές και τοιχία. Σιδηρά κουφώματα, περσίδες ηλιοπροστασίας, μεταλλικά πετάσματα αμβλύνουν τη διαφάνεια. Τη γλυπτική καθαρότητα της εκ-τεταμένης οροφής από σκυρόδεμα επεδίωξε η αναστροφή όλων των δοκών, εκτός μιας, η οποία καταλήγει στο κυρίως υποστύλωμα, την εστία.

Η υποδοχή των άκρων της κατοικίας από την αττική γη και η συνεπακόλουθη γέννηση της φυτεμένης στέγης από αυτήν δημιουργούν ένα αιχμηρό κέλυφος, απαλά εμβόλιμο στο ελαιόφυτο τοπίο. Η παθητική εξοικονόμηση ενέργειας από την ταυτόχρονη βύθιση και τη γαιώδη επικάλυψη επιτείνεται από την προστατευτική, εν προβόλω αιώρηση της οροφής.

Η συνέργεια αρχιτεκτονικής και στατικής μελέτης, είναι απόλυτη. Η στατική επίλυση δεν ακολούθησε. Η υποστύλωση γεννήθηκε εκ των έσω, υπακούοντας στις δυνάμεις που σταδιακά διαμόρφωναν τους επί μέρους χώρους. Το στατικό σύστημα διαμορφώνεται από οπλισμένο σκυρόδεμα, ενώ όλα τα υποστυλώματα είναι διαφορετικής διατομής και κάποια σύμμεικτα μεταλλικά. Ήταν εξ αρχής υπό έρευνα, σμιλεύοντας τα εσωτερικά, καθορίζοντας τη μορφή, η οποία με τη σειρά της καθορίσθηκε από το ίδιο το επικλινές πεδίο. Το άτυπα ρομβοειδές σχήμα της κατοικίας επιβλήθηκε από το εγγενές του μήκος και τον προσανατολισμό του προς τη θάλασσα του Ευβοϊκού.

Η κατοικία στο Συκάμινο μοιάζει δι-πρόσωπη: Είναι απαλή και ταυτόχρονα δεν είναι. Προσαρμόζεται στο τοπίο, αλλά και του αντιτάσσεται. Εξαφανίζεται σημειακά, αλλά και εκδηλώνει με πείσμα το σφρίγος της. Η συγχώνευσή της είναι συνειδητά ατελής, ανολοκλήρωτη. Δεν πρόκειται για ένα κτήριο-καμουφλάζ, κτήριο-τοπίο. Η αρχιτεκτονική του δηλώνει παρούσα και, κυρίως, ανοικτή.