Το κουτι που κρυβει - Καταστημα και εργαστηριο κοσμηματων

Η πόλη - Έχουμε αντίρρηση στον τρόπο που εμφανίζονται τα καταστήματα στην Αθήνα. Διαφωνούμε με την επιλογή πολλών σχεδιαστών και αρχιτεκτόνων να αλλάζουν ολοσχερώς τις όψεις των ισογείων τμημάτων των κτηρίων. Έτσι, αλλοιώνεται τόσο η μορφή του κτηρίου, όσο και η δυνατότητα της μορφής να γίνεται κατανοητή. Με βάση την παραπάνω κριτική, προσπαθούμε να σχεδιάσουμε λαμβάνοντας υπόψη τη μορφή του κτηρίου συνολικά, όχι εξαφανίζοντας την παρουσία του έργου που φτιάχνουμε, αλλά συνδέοντάς τη με αυτό που υπάρχει εκεί.  Μας ενδιαφέρει, όταν ξυπνήσουν το πρωί οι γείτονες, ορισμένα πράγματα να είναι στη θέση τους και ορισμένα να είναι διαφορετικά. 

Το κουτί - Κάνοντας μια αναλογία με το κουτί μέσα στο  οποίο προσφέρουμε ένα κόσμημα, που στη συνέχεια θα φορεθεί στο σώμα, φτιάξαμε ‘ένα κουτί προς εξερεύνηση’ με τους περισσότερους δυνατούς τρόπους και μέσα από τις λιγότερες κατασκευές. 

Η χοάνη - Η εξερεύνηση του κουτιού αρχίζει από τον δρόμο. Η είσοδος ανοίγει προς τον δρόμο με μια μεταλλική χοάνη, η οποία μας βοηθάει να δούμε από μακριά το κατάστημα, εξ ου και η μια πλευρά της έχει ελαφρά κλίση. Η χοάνη περιέχει τη σκάλα. Όσο πλησιάζουμε, λειτουργεί σαν οπτικό φίλτρο που μεταβάλλει ελαφρά αυτό που βλέπουμε λόγω των μεταλλικών περσίδων του πλαισίου.  

Τα ερμάρια που κρύβουν - Τα ερμάρια είναι σχεδιασμένα έτσι ώστε να είναι πολυχρηστικά -αποθηκευτικοί χώροι, εκθετήρια,...-  ενώ τα φύλλα τους, με τον τρόπο που ανοίγουν και κλείνουν, λειτουργούν σαν ‘κουρτίνα’, που αφήνει ορατά τα κοσμήματα, που παρουσιάζει η σχεδιάστρια κάθε περίοδο. Τα φύλλα με τις περσίδες αφήνουν το βλέμμα να τα διαπεράσει. Με τον τρόπο αυτό, αυξάνουμε την εντύπωση του βάθους του χώρου και τονίζουμε τη διαδικασία της εξερεύνησης: κρύβοντας κάτι, λίγο. Όποιος κινείται στον χώρο, θέλει να ανοίξει τα φύλλα, δηλαδή να ανοίξει το ‘κουτί’. Το βάθος του χώρου δεν σχετίζεται με το πραγματικό του μέγεθος. Είναι μια σύνθετη διαδικασία σχεδιαστικής μορφοποίησης, η οποία απελευθερώνει την πολλαπλή αισθητηριακή πρόσληψη του χώρου.

Το τραπέζι - Στη μέση του χώρου τοποθετείται ένα τραπέζι, στο οποίο βλέπουμε τα κοσμήματα με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι στα περιμετρικά εκθετήρια. Μπορούμε να καθίσουμε γύρω του, σε καθίσματα ειδικά σχεδιασμένα (σκαμνί ‘Ευσταθία’) και να δοκιμάσουμε τα κοσμήματα που έχουμε επιλέξει. Το μεγάλο μήκος του τραπεζιού κατευθύνει την κίνηση προς την περίμετρο του χώρου. Αυτός είναι ο δεύτερος τρόπος με τον οποίο αυξάνουμε το μήκος και τον χρόνο της κίνησης γύρω από τα εκθέματα. Η κίνηση, σε μικρή απόσταση από αυτά, αποκαλύπτει τη λεπτομέρεια του σχεδιασμού και της κατασκευής τους. Τμήμα της περιμετρικής περσιδωτής ‘κουρτίνας’ καταλαμβάνει η πόρτα περί άξονα, που οδηγεί από τον χώρο έκθεσης στον χώρο του λευκού ατελιέ κατασκευής κοσμημάτων.

Η ξύλινη κουρτίνα - Το βράδυ η ‘κουρτίνα’ κλείνει καλύπτοντας τα κοσμήματα. Η μορφή του χώρου αλλάζει. Παύουμε να εστιάζουμε το βλέμμα μας στα μικρά αντικείμενα. Το κατάστημα απευθύνεται, πλέον, στο συνοπτικό βλέμμα του περαστικού περιπατητή και, με μια περισσότερο μονοσήμαντη εκδοχή της μορφής του εσωτερικού, το ξανασυνδέει νοητά με την πόλη. 

Το σκαμνί ‘Ευσταθία’ (Constanza) - Σχεδιάζουμε ένα τετράγωνο σκαμνί με τέσσερα κεκλιμένα πόδια στις γωνίες. Το σκαμνί φαίνεται να μην ευσταθεί. Κι όμως, ευσταθεί, ενώ η αύξηση της ροπής στις γωνίες το κάνει ελαστικότερο.