Κτηριο γραφειων και καταστηματων

Ο αρχιτεκτονικός χειρισμός αναφέρεται στις έννοιες της «διακοπής» και της «θέασης», σε έναν σημαντικό άξονα της πόλης (Λεωφ. Βεΐκου), ο οποίος κατά μήκος του εμπορικού κέντρου του πολεοδομικού συγκροτήματος πλαισιώνεται από συνεχή αδιάφορα κτηριακά μέτωπα. Οι κάθετοι προς την Βεΐκου δρόμοι την συνδέουν με τις όμορες αστικές περιοχές, λειτουργώντας ταυτόχρονα, προς τα ανατολικά, ως «κάδρα» που παρουσιάζουν εικόνες των λόφων του Ψυχικού. Επίσης προβάλλουν τις δραστηριότητες της κατοικίας που αναπτύσσεται στα εσωτερικά οικοδομικά τετράγωνα. Η δραματική αυτή έξαρση της τοπογραφίας, που αναδύεται σε δεύτερο πλάνο, προσφέρει στην λεωφόρο οπτικές εκτονώσεις που της προσδίδουν ρυθμό και βάθος, ενόσω συσχετίζουν το κτισμένο με το φυσικό στοιχείο.

Ο κανονικός όγκος του κτηρίου ακολουθεί με πειθαρχία το πολεοδομικό όριο, καθώς επενδύεται μονολιθικά με ξύλο – ένα φυσικό υλικό – που ανακόπτει την επαναλληπτικότητα των στερεοτυπικών μετώπων του οδικού άξονα, έλκοντας παράλληλα την «φύση» προς το πυκνοδομημένο αστικό συγκρότημα. Επισημαίνοντας και ερμηνεύοντας το στοιχείο της «θέασης» και αντίστοιχα της «προοπτικής», η αρχιτεκτονική ιδέα αντιλαμβάνεται τα «κενά» του κελύφους ως «διακοπές - φυγές» που παραπέμπουν συμβολικά στις ανάλογες «διακοπές - φυγές» των κάθετων προς την λεωφόρο δρόμων. Έτσι – σαν να σηκώθηκε ο αστικός χάρτης κατακόρυφα – στην επιδερμίδα του κτηρίου οργανώνεται ένα σύστημα «κενών - κάδρων» που διαπραγματεύεται ακριβώς τα συγκεκριμένα στοιχεία αλλά και την σχέση τους με το φως. Τα εσώγλυφα λαξεύματα στα περιγράμματα των ανοιγμάτων ενισχύουν την προοπτική αίσθηση.