Μονοκατοικια στον Αγιο Ιωαννη

Η πρόταση (1998) επιχειρεί την αναθεώρηση ορισμένων παραδοχών της τρέχουσας αρχιτεκτονικής κατοικίας, που αφορούν:

τον λειτουργικό καθορισμό των χώρων μέσω της κατόψεως
τον βαθμό και την ποιότητα διάκρισης ιδιωτικών-δημόσιων και κλειστών-υπαίθριων χώρων
την αρχιτεκτονική εκφράση και διάρθρωση του ενιαίου εσωτερικού χώρου (εδώ μήκους 18,2m) και, τέλος,
τη συμβατική χρήση του φέροντος οργανισμού, από τις δυνατότητες του οποίου μικρό μόνο μέρος αξιοποιείται.

Συνδυάζονται, τροποποιούμενα, κάποτε αντιφατικά στοιχεία από την πολύμορφη αρχιτεκτονική παράδοση της περιοχής:

η ανώνυμη τυπολογία του μονóχωρου κρητικού σπιτιού
η αυστηρή απλότητα της υπό εξαφάνιση τοπικής αρχιτεκτονικής
η χωρική πολυπλοκότητα των αρχιτεκτονικών παλιμψήστων του Ηρακλείου
η κλίμακα και (ελαστικά εφαρμοσμένες) οι κλασσικές συνθετικές αρχές της αντικρινής διατηρητέας εκλεκτικιστικής κατοικίας του 1920(;)

Η πρόσοψη, ρυθμισμένη βάσει συστήματος χαράξεων, είναι κλειστή, διφορούμενα διώροφη/τριώροφη, διφορούμενα διμερής/τριμερής, με είσοδο αξονική, αλλά χωρίς συμμετρία. 

Στο εσωτερικό εναλλάσσονται χώροι ύψους 2,5m-8,5m  σε διάφορες στάθμες. Ιεραρχούνται βάσει του ύψους και της σχέσης τους με το ύπαιθρο, όπου και ολοκληρώνονται τα σχήματα των εσωτερικών διατάξεων. Στην ιεράρχηση αυτή αντιστοιχεί και ο βαθμός επεξεργασίας της στατικής λύσης: συμβατικές τετραέρειστες πλάκες, αλλά και πλαίσια, πρόβολοι και αναρτήσεις. 

Η στενή πλάγια όψη αποκαλύπτει τις αντιφάσεις ανάμεσα στην πρόσοψη, την ευθέως τριώροφη πίσω όψη και την μικτή εσωτερική διάπλαση του κτηρίου.