Συγκροτημα κατοικιων στη Σαμαρινα

Το συγκρότημα βρίσκεται στον υψηλότερο ορεινό οικισμό της Ελλάδας. Ανήκει σε τρεις συγγενικές μεταξύ τους οικογένειες και αποτελείται από τρεις κατοικίες, δύο ξενώνες και κοινόχρηστους χώρους εξυπηρέτησης.

Είναι χτισμένο γύρω από μία αυλή με ΒA προσανατολισμό που ανοίγεται προς τη θέα. Η κάθε κατοικία βρίσκεται σε διαφορετικό επίπεδο ώστε να ακολουθείται η έντονη κλίση του εδάφους και να εξασφαλίζεται παράλληλα μια σχετική αυτονομία.

Η χάλκινη στέγη του συγκροτήματος ακολουθεί επίσης την κλίση του εδάφους. Είναι ενιαία για να προστατεύει αποτελεσματικά από τις έντονες καιρικές συνθήκες και να προσδίδει ταυτόχρονα ενότητα στο συγκρότημα. Με τις πτυχώσεις της υποδιαιρείται σε επιμέρους στέγες (τετράρριχτη, δίρριχτη, μονόρριχτη) σε αντιστοιχία με τις επιμέρους κατοικίες, τονίζοντας και με αυτόν τον τρόπο την αυτονομία τους.

Στοές, σκάλες, ράμπες, μπαλκόνια, βεράντες και πλατώματα συγκροτούν ένα τρισδιάστατο πλέγμα υπαίθριων και ημιυπαίθριων χώρων που επικοινωνούν μεταξύ τους και εναλλάσσονται σε μια συνεχή κυκλική πορεία με αφετηρία και τέρμα την κεντρική αυλή.

Για να εξαρθεί το περιστύλιο της αυλής και οι πέτρινες κολώνες να αναδειχθούν σε όλο τους το ύψος, τα ξύλινα στοιχεία (μπαλκόνια και σκάλες) βρίσκονται σε υποχώρηση πίσω από αυτές.

Η κατασκευή χρησιμοποιεί την πέτρα και αξιοποιεί δεξιότητες τοπικών μαστόρων, ώστε τα κτήρια, παρόλο που δεν ακολουθούν παραδοσιακές μορφές, να αποτελούν συνέχεια του οικισμού.

Το συγκρότημα εμφανίζεται ως άθροισμα καθαρών πρισμάτων. Οι εξώστες των εξωτερικών όψεων (BA και NΔ) δεν προεξέχουν, αλλά είναι σκαμμένοι μέσα σ’ αυτές. Τα απαραίτητα για την κατασκευή στοιχεία οπλισμένου σκυροδέματος (δοκάρια και υποστυλώματα), συνδυασμένα με τα μεγάλα ανοίγματα, βρίσκονται σε κατακόρυφες ρηγματώσεις στο μεσοδιάστημα των όψεων και σε υποχώρηση από αυτές. Έτσι αναδεικνύεται η κτηριακή μάζα και η καθαρή γεωμετρία των όγκων.

Η επιλογή αυτή, αντίθετη με τη συνηθισμένη πρακτική που υποβιβάζει τη σημασία της λιθοδομής όταν τη χρησιμοποιεί ως πέτασμα (ως στοιχείο πλήρωσης ενός μπετονένιου σκελετού), στόχο έχει να εξάρει τη σημασία της λιθοδομής και μάλιστα όχι μόνο στις όψεις, αλλά και στις γωνίες όπου κυρίως εμφανίζεται η δομή της πέτρινης κατασκευής. Δημιουργείται έτσι μια συνέχεια φυσικού τοπίου και κτίσματος και το συγκρότημα φαίνεται να ‘φυτρώνει’ από τα βουνά της Πίνδου.

Το αποτέλεσμα αξιοποιεί την ‘Υλικότητα της Αρχιτεκτονικής’ σε αντιπαράθεση με την ‘εικονική πραγματικότητα’ ορισμένων σύγχρονων τάσεων. Το υλικό αναδεικνύεται σε γενεσιουργό στοιχείο της μορφής και όχι αντίστροφα. Πέρα από τις αρχιτεκτονικές μορφές, στόχος ήταν η δημιουργία μιας βιωματικής εμπειρίας που πηγάζει από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του συγκεκριμένου τόπου.