Επι σποδου καταβασις. Κεντρο αποτεφρωσης νεκρων και οστων

ΕΠΙ ΣΠΟΔΟΥ ΚΑΤΑΒΑΣΙΣ

Μια καθοδική κίνηση, σημειολογικής αναφοράς,

επί ενός πρανούς ενταφιασμού τέφρας.

Σποδός θηλυκό [<αρχ. σποδός]: η τέφρα από το σώμα νεκρού που αποτεφρώθηκε.

Ελλείψει σημείων που συνιστούν ένα συνεχές, αναγνωρίζουμε την ανάγκη μιας τοπι- ακής, ενωτικής χειρονομίας. Αυτή η χειρονομία εκφράζεται από μια και μόνη νοητή γραμμή, που δυνητικά ενοποιεί τις φυτεμένες εκτάσεις εκατέρωθεν του οικοπέδου, από την οδό Γλαύκου μέχρι τον κατάφυτο χώρο, με τον οποίο συνορεύει στα νότια.

Προτείνεται η δημιουργία μιας εσωστρεφούς δομής. Δεδομένου ότι πρόκειται για ένα χώρο τελετών με πνευματική και συμβολική σήμανση, η ανάγκη για χωρική αποκόλληση φαίνεται επιτακτική. Η κεντρική χάραξη αναφέρεται σε μια ευθύγραμμη πορεία που συνδιαλέγεται με το επίπεδο του εδάφους. Μέσω της κατά τόπους υποβάθμισης του περιβάλλοντος οικοπέδου, διαμορφώνεται μια νέα τυπολογία χώρων προστατευμένων από τον περίγυρο.

Η χειρονομία της βύθισης συνδέεται σημειολογικά με τον θάνατο. Συναντάται σε αρχαία ταφικά μνημεία, καθώς και στη μυθολογία. Αποδίδει δυναμική στο οικόπεδο και διαμορφώνει δύο χωρικές αντιθέσεις, το ανοικτό συνεχές και το κλειστό ‘τέλος’. Αυτές οι δύο αντίρροπες συνθήκες δημιουργούν μια ενδιάμεση κατάσταση ταυτόχρονης εσωστρέφειας και εξωστρέφειας.

Η ανάγκη συνάθροισης κοινού εισάγει μια επί πλέον χειρονομία που αμβλύνει αυτές τις δύο χωρικές αντιθέσεις. Μέσω ενός περιμετρικού, σπειροειδούς μορφής, καθοδηγητικού τοιχίου, περιγράφονται τα όρια της λειτουργίας του κέντρου. Εκεί εγκλείονται οι δύο χωρικές ενότητες.

Η στέψη επιδιώκει να απλοποιήσει αυτή τη φαινομενικά αντιφατική, μεταξύ εσω- στρέφειας και εξωστρέφειας, συνθήκη λειτουργίας και να οδηγήσει στη σύζευξη των δύο. Οι εναλλαγές φωτός και σκιάς συντελούν στη δημιουργία ατμόσφαιρας αποχαιρετισμού και, εν τέλει, στη λειτουργία της κάθαρσης.