Ολισθηση στο Χρονο. Επαναχρηση των μεταλλειων Αταλαντης

Το 1901 μια μεταλλευτική εταιρεία δημιούργησε στην Αταλάντη δύο μικρά δια- συνδεδεμένα βιομηχανικά συγκροτήματα για την εξόρυξη και εκμετάλλευση ενός μετάλλου που ονομάζεται αιματίτης. Το πρώτο συγκρότημα βρίσκεται στην ορεινή περιοχή όπου γινόταν η εξόρυξη του μετάλλου, το δεύτερο σε παράκτια περιοχή όπου το μετάλλευμα μεταφερόταν, αποθηκευόταν και φορτωνόταν σε πλοία.

Το παράκτιο συγκρότημα περιλάμβανε μικρά διάσπαρτα βοηθητικά πέτρινα κτήρια για τους εργαζόμενους και μια κατασκευή τερματικού σταθμού με τρεις κατακόρυφους πέτρινους πύργους. Οι δύο αποτελούσαν πυλώνες αγκύρωσης των καλωδίων του εναέριου σιδηρόδρομου και ο τρίτος εγκατάσταση εκκένωσης του μεταλλεύματος από τα εναέρια βαγόνια στο έδαφος. Έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο βιομηχανικό μνημείο. Αυτό αφορά η πρόταση. Οι νέες λειτουργίες, που μπορούν να στεγασθούν μετά την αποκατάσταση, περιλαμβάνουν χρήσεις φιλοξενίας, υπό την προϋπόθεση να συνδυάζονται με τον βιομηχανικό χαρακτήρα του και να αναδεικνύουν την ιστορία της περιοχής.

Η κεντρική ιδέα της πρότασης αποσκοπεί στο να αποκαλύψει ταυτόχρονα τόσο την εμπειρία της αρχικής δομής όσο και την εμπειρία της μεταγενέστερης εγκατάλειψης, που σχετίζεται με την χωρική εμπειρία του ερειπίου.

Οι νέες κατασκευές συνδέονται αποκλειστικά με τις υφιστάμενες, χωρίς άλλες οικοδομικές προσθήκες, διατηρώντας έτσι την ταυτότητα του συγκροτήματος και προωθώντας παράλληλα μια διακριτική ανάπτυξη ενοικιαζόμενων κατοικιών, όπου η υπεραξία δημιουργείται με την εστίαση στην ιστορία, με την ιδιωτικότητα και την απόλαυση του φυσικού τοπίου. Τα νέα πρίσματα ολισθαίνουν κατά μήκος του γραμμικού άξονα κάθε υφιστάμενου κτηρίου, δημιουργώντας μια μικρή υπαίθρια αυλή και διατηρώντας τη χωρική εμπειρία του ερειπίου.