Παραθεριστικη κατοικια στην Τηνο

Πρόκειται για παραθεριστική κατοικία στην Τήνο, σε εκτός σχεδίου περιοχή όπου ισχύουν ειδικές περιοριστικές διατάξεις δόμησης, καθώς βρίσκεται κοντά σε αρχαιολογικό χώρο. Αυτές, αντί να αντιμετωπιστούν ως συνθετικό εμπόδιο στην αρχιτεκτονική μελέτη, αποτέλεσαν αφορμή να δοθεί έμφαση στον σχεδιασμό μιας εσωστρεφούς εμπειρίας κατοίκισης. 

Το κτιριολογικό πρόγραμμα χωρίστηκε σε 3 κτιριακές ενότητες: το ‘κοινόχρηστο’ τμήμα, το διαμέρισμα των γονέων, το διαμέρισμα των παιδιών (ή ξενώνας) και με δεδομένο το επικλινές του εδάφους, μελετήθηκε η σχέση των ενοτήτων αυτών. 
Στρέφοντας τον άξονα τον ανοιγμάτων προς μια γενική διαγώνια των όγκων κατεύθυνση, είχαμε τον βέλτιστο συνδυασμό προσανατολισμού και της πολυσυζητημένης ειδικά στην χώρα μας: θέας προς την θάλασσα. 

Έχοντας εξασφαλίσει προς τους χρήστες το τρίπτυχο βεράντα- θέα –πισίνα (με λεπτομέρεια ινφίνιτυ όπως αρμόζει πλέον στο οικο-(ν)δομικό στερέωμα) μπορούσαμε να διαπραγματευτούμε την υλοποίηση πιο ‘ιδιότροπων’ χώρων και ανοιγμάτων: Από την κουζίνα, δεν βλέπεις μόνο την θάλασσα, αλλά και το δώμα του διαμερίσματος των γονέων. Αγναντεύοντας από τον ημιυπαίθριο, στην θέα περιλαμβάνεται και ο ξενώνας.  Αυτός, οργανωμένος σε 3 (μικροσκοπικά για νέες κατασκευές)  επίπεδα και με 2 εισόδους, επιτρέπει μια κυκλική περιδιάβαση του συγκροτήματος. 

Το σύμπλεγμα διαμορφώσεων περιβάλλοντος χώρου και κτισμάτων δημιουργεί εναλλακτικές διαδρομές, κρυψώνες, σκιερές γωνιές με πεζούλια, χαρακτηριστικά που συναντούμε περιπλανώμενοι σε έναν νησιωτικό οικισμό.  Οι –μικροί- αυτοί περίπατοι, θεωρούμε πώς προσδίδουν ΔΙΑΡΚΕΙΑ στο ενδιαφέρον εξερεύνησης του χώρου κατά την εμπειρία κατοίκισης. Σε αντίθεση με την στιγμιαία και αποσπασματική ανάγνωση του κτισμένου ή μη περιβάλλοντος που σε όλους μας είναι πλέον οικεία: να φωτογραφίσουμε βιαστικά με το κινητό την πιο κραυγαλέα συνθετικά οπτική του τοπίου/ κτιρίου/ γεγονότος/ αντικειμένου και να προλάβουμε να την ‘κρεμάσουμε’ πρώτοι στις βουνοπλαγιές του διαδικτύου¹.         

Ο κορεσμός δημοσίευσης φωτογραφιών από τεράστιους άδειους χώρους με την αντίστοιχα μεγάλη τζαμαρία (χωρίς –εννοείται- πάχος κάσας ει δυνατό) που βλέπει –φυσικά- προς την θάλασσα (τις περισσότερες φορές μέσω μιας πισίνας άλλοτε ινφίνιτυ, άλλοτε ιπτάμενης) αντιστοιχεί πιστεύουμε σε μια πολύ βραχείας διάρκειας εμπειρία, αρχικά ενστικτωδώς ενθουσιώδους που σύντομα η συνήθεια την καθιστά τετριμμένη και τη θέα αόρατη.  Κυρίως γιατί αναφέρεται ουσιαστικά στον εντυπωσιασμό του ανώνυμου ανά την υδρόγειο πιθανού αγοραστή, και όχι στην εξερεύνηση της ιδιαιτερότητας του συγκεκριμένου ‘μικροκλίματος’, είτε αυτό είναι το ανάγλυφο του εδάφους, τα γειτονικά κτίσματα ή ο τρόπος συν-εργασίας μελετητή- ιδιοκτήτη και της οικονομικής τους κατάστασης. Κάπως έτσι προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί η μεγάλη τζαμαρία με θέα προς την θάλασσα στην εξαιρετικά ιδιότροπη και θολής σχεδιαστικής πατρότητας κατοικία στο Κάπρι που περιφέρεται η ‘Μπεμπέ’, δεν θα μας είναι ποτέ βαρετή². 

1. Η μοναξιά της Αμερικής, Δ. Σαββόπουλος, 1999
2. Le Mépris, Jean-Luc Godard, 1963