Κατοικια με γραφειο στην Τζια

Μια εξελικτική προσέγγιση της τοπικής αρχιτεκτονικής παράδοσης

Η αναζήτηση  της μορφής μιας σύγχρονης κατοικίας στην Κέα συμπορεύθηκε με τη μελέτη της τοπικής αρχιτεκτονικής  κληρονομιάς, όπου διακρίνει κανείς  δύο τυπικές εκφάνσεις. Η μια είναι οι αγροτικές ‘καθοικιές’, αυτόνομα συμπαγή ισόγεια κτίσματα με επίπεδη στέγη και μικρά ανοίγματα, πλάι στα χωράφια των ‘ξωτάρηδων’, στους λόφους του νησιού. Η άλλη συναντάται στον πυκνοδομημένο οικισμό της Ιουλίδας, όπου, μέσα από τη χωρική σύνθεση των μεμονωμένων κατοικιών, αναδύεται ένας ζωτικός δημόσιος χώρος με ιδιάζοντα χαρακτηριστικά. Κεντρικό στοιχείο της ποιότητας του χώρου αυτού είναι η συνύφανση ροής και στάσεων συνάντησης και υποδοχής, θέασης, οπτικής επικοινωνίας και ψυχαγωγίας, που συνδέονται μεταξύ τους με στενά, επίπεδα ή κλιμακωτά, σοκάκια. Άλλο χαρακτηριστικό του δημόσιου χώρου είναι η εναλλαγή εσωστρέφειας και εξωστρέφειας, με τον χώρο άλλοτε να κλείνεται εντελώς από τις όψεις των κτηρίων και άλλοτε να προσφέρει θέα στο τοπίο και στις απομακρυσμένες γειτονιές. 

Η ιδέα, που υπαγόρευσε τον σχεδιασμό της κατοικίας, έγκειται στον δημιουργικό  συνδυασμό των προηγουμένων. Η αρχιτεκτονική πρόταση υιοθετεί  την επίπεδη στέγη και τα μικρά ανοίγματα της καθοικιάς και  οργανώνει ένα μικρό ‘συνοικισμό’ με τον  αντίστοιχο ‘κοινόχρηστο’ χώρο. Το συγκρότημα παρακολουθεί την κλίση του οικοπέδου. Ο ενδιάμεσος κοινόχρηστος χώρος προσλαμβάνει χαρακτήρα δρόμου – αιθρίου. Είναι ο χώρος υποδοχής και συνάντησης των χρηστών των επί μέρους ενοτήτων του κτηρίου, η διαδρομή και το ‘σταυροδρόμι’ προς όλες τις κατευθύνσεις του αγροκτήματος.

Εισερχόμενος από την πάνω μεριά του μικρού ‘συνοικισμού’, ο επισκέπτης διασχίζει ένα χώρο με μεταβαλλόμενο χαρακτήρα, όλο και ιδιωτικότερο προς τα χαμηλότερα επίπεδα. Ακολουθώντας τα σκαλοπάτια φτάνει σε ένα ορθογώνιο πολυλειτουργικό χώρο, προορισμένο για συναντήσεις, εστίαση, προβολές ταινιών κ.α., ο οποίος αποτελεί και προθάλαμο  των παρακείμενων ιδιωτικών  χώρων. Στο τέρμα της καθοδικής διαδρομής, βρίσκεται το καθιστικό του τζακιού, το οποίο μπορεί να ενωθεί με το διπλανό σαλόνι. Στο ίδιο επίπεδο υπάρχει επί πλέον το κύριο υπνοδωμάτιο και το λουτρό. 

Ο χώρος του αιθρίου προσφέρει πολλαπλές οπτικές φυγές προς τον περιβάλλοντα χώρο και λειτουργεί βιοκλιματικά,

χειμώνα-καλοκαίρι. Η διεύθυνση  του διαμήκους άξονά  του συμπίπτει με την επικρατέστερη κατεύθυνση των ανέμων. Η διαστασιολόγηση των φεγγιτών ευνοεί την ενίσχυση των ρευμάτων βάσει του φαινομένου Bernoulli.

Προκειμένου να αναδειχθεί η υιοθετούμενη τυπολογία, η γυάλινη στέγη του κοινόχρηστου χώρου βρίσκεται σε ύψος χαμηλότερο από εκείνο των κτισμάτων. Παρακολουθεί τη διαβάθμιση της κλίσης τους και, έτσι, μένει πρακτικά αφανής. Αυτή η δέσμευση υπαγόρευσε τον κατακερματισμό της σε τμήματα με ελαφρά επικλινείς επί μέρους στέγες, ώστε να εξυπηρετείται η άρτια όδευση και συλλογή των ομβρίων υδάτων, που καταλήγουν σε υπόγεια δεξαμενή νερού.

Το φυσικό τοπίο υπαγόρευσε την απόχρωση του ψηφιδωτού σοβά στην όψη, το είδος και το χρώμα της πέτρας, που χρησιμοποιήθηκε στη δαπεδόστρωση, καθώς και την επεξεργασία της πέτρας με αδρό χτένισμα, διαφορετικού βάθους για κάθε ομάδα πλακών ειδικών διαστάσεων, σύμφωνα με ακριβές σχέδιο.