Μονοκατοικια στο Κεφαλαρι

Η κατοικία στο Κεφαλάρι, συγκεντρώνει τις αρχές που διέπουν συνολικά το έργο του γραφείου Κυριακίδη και σηματοδοτεί την αφετηρία της πολύχρονης πορείας του στην αρχιτεκτονική.  

Αποτελεί δείγμα της εντατικής συνεργασίας μεταξύ αρχιτέκτονα και ιδιοκτήτη (ο οποίος λόγω ειδικότητας ήταν και ο μηχανολόγος του έργου), με στόχο πάντα την κατασκευή ενός απόλυτα σύγχρονου για την εποχή κτηρίου, το οποίο ενσωματώνει τόσο τη διάθεση υπέρβασης των αρχών του Μοντέρνου Κινήματος, όσο και τη διάθεση παραγωγής ενός «κτηρίου μηχανή» που εκμεταλλεύεται την πρόοδο, τον αυτοματισμό και την τεχνολογική καινοτομία των αρχών του ‘70.  

Αποκαλύπτοντας το χαρακτηριστικό πλέον ύφος της αρχιτεκτονικής του γραφείου, η κατοικία αναπτύσσεται σε δύο επίπεδα: το υπερυψωμένο ισόγειο και το ημιυπόγειο το οποίο ξεπροβάλλει ως ισόγειο στο πίσω μέρος του κτηρίου. Για να πετύχει την ηχητική απομόνωση των κυρίων χώρων της κατοικίας, το κτήριο τοποθετήθηκε πάνω στην οικοδομική γραμμή αφήνοντας τον κήπο στο πίσω μέρος να λειτουργεί ως ησυχαστήριο και αισθητική όαση για τους χώρους διημέρευσης. Για το λόγο αυτό άλλωστε διαμορφώθηκε κατάλληλα ένα εξωτερικό καθιστικό γλυπτό του Χρήστου Διδώνη, στην προέκταση του τοίχου του υπογείου. 

Η εσωτερική διαμόρφωση της κατοικίας ορίζει δύο σαφείς οριζόντιες ζώνες και δύο κατακόρυφες. Οι χώροι του υπνοδωματίου, του ξενώνα και του καθιστικού  ορίζουν την πρώτη ζώνη του ισογείου και είναι στραμμένοι προς τον κήπο για να εξασφαλίσουν ησυχία και αισθητική απόλαυση και επικοινωνούν με αυτόν με μεγάλα οριζόντια ανοίγματα χαρακτηριστικά του μινιμαλισμού του Μοντέρνου Κινήματος. Η δεύτερη οριζόντια ζώνη ορίζεται από την κουζίνα και τα λουτρά προς την πιο θορυβώδη και δημόσια πλευρά, του δρόμου.  

Οι ιδιωτικοί χώροι διημέρευσης της οικογένειας χωρίζονται κατακόρυφα από τους χώρους του προσωπικού και τους βοηθητικούς χώρους της κατοικίας με εξαίρεση το γυμναστήριο, τη σάουνα και την αίθουσα παιχνιδιών, που επικοινωνούν με τον κήπο μέσω μεγάλων ανοιγμάτων. 

Το σύνολο συνιστά ογκοπλαστικά ένα γλυπτό τριών πρισμάτων με ένα ιδιαίτερα φαρδύ περιμετρικό μπαλκόνι και δύο κυκλικές κλίμακες από σκυρόδεμα που προσδίδουν στο κτίριο τον έντονο χαρακτήρα, διαθέτοντας ταυτόχρονα αναφορές στην αστική αρχιτεκτονική του μεσοπολέμου.  

Η λιτή διάρθρωση του συνόλου, που προκύπτει από τη λειτουργία και η προσεκτική επεξεργασία των λεπτομερειών της κατασκευής, είναι τα βασικά στοιχεία που κάνουν το κτήριο να αντέχει στο χρόνο, αισθητικά και κατασκευαστικά.