Villa Cavrois

Άρχισα να φωτογραφίζω σε πολύ νεαρή ηλικία, εκεί γύρω στα δεκατρία με δεκατέσσερα…

Συνήθως πορτραίτα φίλων και γνωστών…

Στην αρχή με διστακτικότητα και αμφιβολία και αργότερα, σταδιακά, με αυτοπεποίθηση…

Έτσι λοιπόν ξεκίνησα την περιήγησή μου σ’ αυτό το γοητευτικό μονοπάτι. Γρήγορα το μονοπάτι έγινε δρόμος, ένας δρόμος γεμάτος στροφές με εκπλήξεις.

Πορτραίτα... μόδα… life style… interiors…

Συχνά παρακολουθούσα κάποιους φωτογράφoυς -Ezra Stoller, Julius Shulman, Iwan Baan, Julia Anna Gospodarou, …- και θαύμαζα τη δουλειά τους, γιατί μέσα στις εικόνες τους, πέρα από την απαράμιλλη τεχνική τους, υπήρχε το όραμα.

Η αρχιτεκτονική φωτογραφία εισέβαλε στη ζωή μου πριν από μερικά χρόνια, όταν ο επιχειρηματίας ιδιοκτήτης ενός πανέμορφου boutique resort στο Bali, και αργότερα πολύ καλός φίλος, μου ζήτησε να το φωτογραφίσω για λογαριασμό του.

Όταν του εξήγησα ότι εγώ κάνω κυρίως πορτραίτα και ότι μάλλον θα ήταν καλύτερα να έπαιρνε κάποιον πιο ειδικό, μου είπε: “…Τέλεια, θέλω λοιπόν να μου κάνεις το πορτραίτο του ξενοδοχείου μου…” και έτσι ξεκίνησε μια μεγάλη για μένα πρόκληση…

Αρκετά χρόνια αργότερα, στο προαύλιο της Villa Cavrois, στο Roubaix, έξω από τη Lille, ήρθα αντιμέτωπος μ΄αυτή την πρόκληση…

Μόνο που τώρα, o βαθμός δυσκολίας είναι υψηλότερος από ποτέ, καθώς ο χώρος είναι μεν μουσείο, το οποίο όμως κάποτε ήταν κατοικία,

Ένα σπίτι φορτισμένο με μνήμες και εικόνες από παιδιά που παίζουν, από ανθρώπους που υπήρξαν, δημιούργησαν και έζησαν τις ζωές τους μέσα του,

Ένα σπίτι με ένα παράξενο ‘κάρμα’…

Σχεδιάστηκε με όραμα, κατασκευάστηκε με περισσή κομψότητα από έναν τελειομανή, ευαίσθητο αρχιτέκτονα, κατοικήθηκε από μια οικογένεια που πέρασε πολλά δεινά, εγκαταλείφθηκε για να καταληφθεί και να καταστραφεί αργότερα από squatters και, στο τέλος, να αγοραστεί, να ανακαινιστεί και να γίνει μουσείο από την γαλλική κυβέρνηση.

Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, κανείς να κάνει το πορτραίτο ενός τόσο ιδιαίτερου χώρου, χωρίς να πέσει στην παγίδα μιας απλής (banal) καταγραφής;

Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα…

Περιφερόμουν από το ένα δωμάτιο στο άλλο, παρατηρώντας το φως που έμπαινε πλούσιο από τα παράθυρα, σκιές, γωνίες…προοπτικές…
Έψαχνα ακόμη και τις εκφράσεις των επισκεπτών πίσω από τις μάσκες...

Η μόνη πιθανή απάντηση, που μπόρεσα να σκεφτώ, ήταν τα λόγια ενός από τους αγαπημένους μου φωτογράφους:

“The heart and mind are the true lens of the camera.” 

Yousuf Karsh

Ήταν μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα!!